fotograferen is schrijven, maar dat wist jij al.
Schrijven dat leerden we al in het eerste leerjaar.
Van letters woorden maken en ze dan aan mekaar plakken tot zinnen.
En, o mijn god, plotst stond daar een verhaal(tje).
De mens schrijft al verhalen sinds zijn bestaan.
Was het niet tegen een rotswand, dan maar met zijn vingers in het zand.
Altijd hetzelfde verhaal, maar altijd anders.
Hetzelfde pakje, met telkens een andere verpakking.
Stijl onderscheidt ons van mekaar. Het overige is techniek.
En dikwijls ballast.
Eerder een last, dan een lust (voor het oog).
Ik heb niet verder gekeken dan de eerste pagina van je Blog.
En werd meteen geraakt door één beeld.
The making of…
Daar ontstond een verhaal. Een reflectie. Tussentijds.
Het bevriezen van een werkwoord.
Het aankleden van een droom.
De droom die jij ons wou laten zien.
Manu, nog voor je hem ving
in de sluitertijd.
Had je hem al geschreven.
Terwijl jij dacht
dat “le moment décisif”
pas later kon komen.
Maar het momentum was volop aan de gang.
En waarom?
In dàt beeld leeft de verwachting nog.
Manu,
dit schrijf ik hier zomaar neer. Een reflectie. Zonder bezinning.
Het beeld boeit mij wanneer het verbeelding projecteert.
Aanmoedigt en bevrijdt van het kader.
Niet de herinnering is belangrijk. Maar de weemoed.
PS.
Dank voor je commentaar.
Ik antwoord later nog op mijn Blog. Inclusief deze tekst, misschien.
Keek je naar België Scherpgesteld op Canvas?
Ik zag twee van mijn oude helden:
Walter De Mulder en Paul Van den Abeele.
Vroeger was enkel de schrijver van een stuk belangrijk.
De naam van een fotograaf was nergens te vinden.
Dat heb ik altijd schandalig gevonden.
Ik zocht altijd meteen naar zijn naam.
Naar België Scherpgesteld heb ik nog niet gekeken, maar wees gerust ik heb de reeks opgenomen en zal ze wel eens “grondig” bestuderen.
Fotograferen is schrijven….
In het schijven, in het bijzonder de spelling, ben ik nooit sterk geweest, daarentegen bij het schrijven met licht kan ik er veel met de vinger wijzen, maar fotografie is voor de modale burger niet zo belangrijk, bovendien kunnen velen het zelfs niet “lezen”. Het is maatschappelijk niet belangrijk.
Men wordt slechts begrepen wanneer men op een voetstuk wordt geplaatst en je naam klinkt als een klok (zie de Kleppers) , ik heb reeds lang dit belletje horen klingelen. Als ik de klok hoor luiden zal ik me omkeren in mijn graf 😉
Het was 5 jaar mijn leraar, daar draag je natuurlijk wel iets van mee, het zal maar zijn.
Dan ben ik 3 jaar mijn specialisatie gaan doen in de academie van Brugge waar ik nu in juni afstudeer.
Verwondering tonen in je werk, dat heb ik ook geleerd van die man!
Maar dit is heden ten dage een enorme uitdaging, voor wat staat een mens nog stil in dit jachtig leven.
Emmanuel Schotte Manuscripten 
.
dag Manu,
fotograferen is schrijven, maar dat wist jij al.
Schrijven dat leerden we al in het eerste leerjaar.
Van letters woorden maken en ze dan aan mekaar plakken tot zinnen.
En, o mijn god, plotst stond daar een verhaal(tje).
De mens schrijft al verhalen sinds zijn bestaan.
Was het niet tegen een rotswand, dan maar met zijn vingers in het zand.
Altijd hetzelfde verhaal, maar altijd anders.
Hetzelfde pakje, met telkens een andere verpakking.
Stijl onderscheidt ons van mekaar. Het overige is techniek.
En dikwijls ballast.
Eerder een last, dan een lust (voor het oog).
Ik heb niet verder gekeken dan de eerste pagina van je Blog.
En werd meteen geraakt door één beeld.
The making of…
Daar ontstond een verhaal. Een reflectie. Tussentijds.
Het bevriezen van een werkwoord.
Het aankleden van een droom.
De droom die jij ons wou laten zien.
Manu, nog voor je hem ving
in de sluitertijd.
Had je hem al geschreven.
Terwijl jij dacht
dat “le moment décisif”
pas later kon komen.
Maar het momentum was volop aan de gang.
En waarom?
In dàt beeld leeft de verwachting nog.
Manu,
dit schrijf ik hier zomaar neer. Een reflectie. Zonder bezinning.
Het beeld boeit mij wanneer het verbeelding projecteert.
Aanmoedigt en bevrijdt van het kader.
Niet de herinnering is belangrijk. Maar de weemoed.
PS.
Dank voor je commentaar.
Ik antwoord later nog op mijn Blog. Inclusief deze tekst, misschien.
Keek je naar België Scherpgesteld op Canvas?
Ik zag twee van mijn oude helden:
Walter De Mulder en Paul Van den Abeele.
Vroeger was enkel de schrijver van een stuk belangrijk.
De naam van een fotograaf was nergens te vinden.
Dat heb ik altijd schandalig gevonden.
Ik zocht altijd meteen naar zijn naam.
Gelukkig hebben enkele kleppers dat veranderd.
.
Dag Uvi,
Naar België Scherpgesteld heb ik nog niet gekeken, maar wees gerust ik heb de reeks opgenomen en zal ze wel eens “grondig” bestuderen.
Fotograferen is schrijven….
In het schijven, in het bijzonder de spelling, ben ik nooit sterk geweest, daarentegen bij het schrijven met licht kan ik er veel met de vinger wijzen, maar fotografie is voor de modale burger niet zo belangrijk, bovendien kunnen velen het zelfs niet “lezen”. Het is maatschappelijk niet belangrijk.
Men wordt slechts begrepen wanneer men op een voetstuk wordt geplaatst en je naam klinkt als een klok (zie de Kleppers) , ik heb reeds lang dit belletje horen klingelen. Als ik de klok hoor luiden zal ik me omkeren in mijn graf 😉
toch, bizar, Manu,
ook uw leraar (of is het collega?) is niet te spreken over ‘die kleppers’.
Terwijl ik geen enkel moeite heb met schrijvers.
Integendeel, ik moet oppassen
of ik word verpletterd onder mijn eigen bewondering.
Voor hen. Welteverstaan.
Voor mij, maar ik ben slechts een analfabeet,
is niet de uitleg of de techniek die primeert,
maar de vervoering naar de ontroering…
mag ik je nog veel inspiratie en waardering wensen.
Niet zo bizar denk ik Uvi,
Het was 5 jaar mijn leraar, daar draag je natuurlijk wel iets van mee, het zal maar zijn.
Dan ben ik 3 jaar mijn specialisatie gaan doen in de academie van Brugge waar ik nu in juni afstudeer.
Verwondering tonen in je werk, dat heb ik ook geleerd van die man!
Maar dit is heden ten dage een enorme uitdaging, voor wat staat een mens nog stil in dit jachtig leven.